Karl Alfred Schluch, urodzony 25 października 1905 roku w Lęborku, był osobą o złożonej i dramatycznej biografii. Jako niemiecki robotnik oraz pielęgniarz, jego życie w XX wieku zapisane zostało w kontekście brutalnych wydarzeń historycznych.
Schluch brał udział w kontrowersyjnej akcji T4, której celem była eksterminacja osób uznawanych za „życie niegodne” w nazistowskich Niemczech. Dodatkowo, był członkiem personelu obiegu śmierci w Bełżcu, jednym z najstraszniejszych miejsc Holokaustu.
Co więcej, Schluch pracował także w obozie pracy w Poniatowej, gdzie wykonywano ciężkie prace fizyczne. Po wojnie, znalazł się w obliczu wymiaru sprawiedliwości; jego postępowanie w procesie załogi Bełżca jednak ostatecznie zostało umorzone, pozostawiając pytania o odpowiedzialność i sprawiedliwość w obliczu tak ogromnych zbrodni.
Życiorys
Karl Schluch, urodzony w Lęborku, dorastał pod opieką swoich dziadków. Po zakończeniu edukacji w szkole podstawowej, podjął pracę jako robotnik rolny. W 1930 roku zainaugurował kurs pielęgniarski, zakończony w 1932 roku. Podczas specjalizacji odbył staż w sanatorium w Bernau, a następnie zdobywał doświadczenie w różnych sanatoriach oraz szpitalach znajdujących się w Berlinie i jego okolicach.
W 1936 roku złożył podanie i wstąpił do NSDAP, co stanowiło punkt zwrotny w jego karierze zawodowej. W czerwcu 1940 roku został przydzielony do personelu akcji T4, tajnego programu mającego na celu eksterminację osób z zaburzeniami psychicznymi i niepełnosprawnymi umysłowo. Służył w tzw. „ośrodkach eutanazji” w miejscowościach Grafeneck i Hadamar.
Kiedy nastała zima w latach 1941/42, w mundurze Organizacji Todt walczył we wschodniej części frontu, w rejonie Wiaźmy. Jego zadania obejmowały opiekę nad rannymi żołnierzami. Podobnie jak wielu innych weteranów akcji T4, został przeniesiony do okupowanej Polski, aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. W marcu 1942 roku rozpoczął służbę w obozie zagłady w Bełżcu.
W tym miejscu pełnił rolę jednego z esesmanów nadzorujących funkcjonowanie „śluz”, czyli specjalnego korytarza, którym Żydzi transportowani byli z obozowego prysznica do komór gazowych. Jego obowiązkiem było uśpienie czujności ofiar oraz wymuszenie ich posłuszeństwa, korzystając z brutalnych metod przemocy. Ponadto był zobowiązany do rozstrzeliwania Żydów, którzy nie byli w stanie poruszać się samodzielnie w obozowym „lazarecie”. Komendant obozu, Christian Wirth, miał opinię, że Schluch nie wykazuje wystarczającej gorliwości w egzekucjach i raz miał stwierdzić, że „najchętniej sam by go w tym dole zastrzelił”.
Wczesnym latem 1943 roku oboz w Bełżcu przeszedł proces likwidacji. Schluch został wówczas przeniesiony do obozu pracy dla Żydów w Poniatowej. Jesienią tego samego roku, podobnie jak większość weteranów akcji „Reinhardt”, przydzielono go do jednostki Einsatz R, operującej na wybrzeżu Adriatyku, której misją była likwidacja lokalnych Żydów oraz zwalczanie partyzantów jugosłowiańskich i włoskich.
W maju 1945 roku Schluch wpadł w ręce amerykańskich żołnierzy i został wzięty do niewoli, ale już po dwóch miesiącach więzienia został zwolniony. Przez niemal siedem lat mieszkał w okolicach Kassel, utrzymując się z pracy jako robotnik rolny oraz budowlany. Z biegiem czasu powrócił do zawodu pielęgniarza, który opuszczał wiele lat wcześniej.
Schluch stał się jednym z ośmiu byłych esesmanów sądzonych za działania w obozie Bełżec. W sierpniu 1963 roku zachodnioniemiecka prokuratura postawiła mu zarzut pomocnictwa w zamordowaniu co najmniej 360 tysięcy Żydów. Warto podkreślić, że nie zaprzeczał on swojemu udziałowi w dokonanej zagładzie, twierdząc przy tym, że działał pod przymusem i nie miał możliwości sprzeciwu wobec wydawanych rozkazów, ani też możliwości przeniesienia się z Bełżca. Argumenty te zostały zaakceptowane przez sąd krajowy w Monachium, który 30 stycznia 1964 roku zdecydował o umorzeniu postępowania przeciwko Schluchowi oraz sześciu pozostałym oskarżonym.
Przypisy
- a b c d e f Kuwałek 2010 r., s. 70.
- Kuwałek 2010 r., s. 69.
- Kuwałek 2010 r., s. 60.
- Bryant 2014 r., s. 54 i 59.
- Bryant 2014 r., s. 54, 56, 59.
- Bryant 2014 r., s. 59–62.
- a b c d e Webb 2016 r., s. 179.
Oceń: Karl Schluch